9 ก.พ.55 อ่านหนังสือหน้า 177 steve jobs by walter isaacson ทำให้อาการเจ็บคอเจียนตายของผมทุเราลงในฉับพลัน จนคิดว่าน่าจะไปทำงานได้ (อาจเป็นเพราะร่างกายรักษาตนเอง หรือยาแก้ปวดสองเม็ดเมื่อคืนช่วยไว้) .. อ่านหน้านี้ในบทที่ 14 เรื่องจอห์น สคัลลีย์ (John Sculley อดีต CEO Pepsi) ทำให้ผมรู้สึกว่า แค่หน้านี้หน้าเดียวก็คุ้มแล้วที่จะซื้อหนังสือเล่มนี้ อ่านไปได้เพียงค่อนหน้าก็ทำให้ผมน้ำตาเล็ด อาจเป็น เพราะขำขำในใจ หรือผลข้างเคียงจากการเจ็บคอที่ตกค้างมาจากกลางคืน
เนื้อหาเป็นเรื่องการเข้าทำงานวันแรกของประธานกรรมการบริหาร แล้วพบความอลหม่านในการประชุม มีคนเคยบอกสคัลลีย์ว่า “ทายสิว่า Apple กับลูกเสือต่างกันตรงไหน คำตอบคือ ลูกเสือมีผู้ใหญ่คอยควบคุม” ผมไปจบการอ่านวันนี้ในประโยคที่สคัลย์บอกว่า “คำสั่งที่สับสน การไม่ตัดสินใจ และภัยพิบัติทางธรรมชาติที่เกิดขึ้นในวันนั้น เป็นลางบอกเหตุว่าอะไรจะเกิดขึ้นตามมา”
แล้วถ้าท่านผู้อ่านเป็นประธานการประชุม พบผู้ร่วมประชุมนั่งอยู่ที่พื้นหน้าห้องประชุมใจลอยเอามือเขี่ยเท้าเล่น .. ท่านจะทำอย่างไร (ลองไปนั่งในใจของสคัลลีย์แล้ว สุดบรรยายจริง ๆ)
คิดต่อว่า ถ้าเป็นคุณครูสอนภาษาไทย ระหว่างสอนนักเรียนป.1 นั่งเล่นเกมผ่าน tablet pc หรือ เจ้าของบริษัทกำลังแถลงนโยบาย แล้วพนักงานก็นั่ง ปลูกผัก .. ผมว่าบรรยากาศเหมือนการประชุมครั้งแรกใน apple ที่สคัลลีย์เป็นประธานเลย .. ผมว่าการศึกษาไม่ได้พัฒนาจิตใจของมนุษย์ไปสักเท่าไรเลย