เคยเขียน blog เรื่อง วันนี้ปล่อยโฮ หลังดูหนังเศร้า ถือโอกาสระบาย เก็บไว้เยอะแล้วหนัก (๕๒.) ก็เล่าเรื่องความรู้สึกที่มีหลังดูภาพยนตร์เศร้าสักเรื่อง มีหลายเรื่องสะท้อนเรื่องราวเกี่ยวกับการเข้าสู่สังคมผู้สูงอายุ วันนี้ดูหนังรัก แต่ผมกลับปล่อยโฮเลย คนเราก็แปลกนะ สุขก็ร้องไห้ เศร้าก็ร้องไห้ ร้องได้ตลอด เพราะอ่อนแอเป็นแน่แท้

วันนี้ดูหนังเรื่อง Love letter ดูเป็นครั้งที่ 2 ชอบความหวานของผู้หญิง 2 คน เคยดูเรื่องนี้ครั้งแรกเมื่อหลายปีก่อน จำเรื่องราวไม่ค่อยได้แล้ว ก็เลยดูใหม่ เป็นหนังญี่ปุ่น ที่นางเอกอยู่กันคนละเมือง ส่งจดหมายคุยกันเรื่องผู้ชายที่เค้ารัก ที่จากไปแล้วเมื่อ 2 ปีก่อน เป็นคนละสถานการณ์ ดูแล้วนึกถึงหนังเรื่อง Architecture 101 ที่เล่าสลับไปมากับสมัยเรียนมหาวิทยาลัยปี 1 ทั้ง 2 เรื่องต่างพูดถึงรักแรก กับรักสุดท้าย แล้วในเนื้อเรื่องยังพูดถึงต่อผู้สูงอายุที่ต้องดูแลทั้งคู่ เป็นพ่อบ้าง เป็นแม่บ้าง แล้วแต่เนื้อเรื่อง

ตอนนี้ ปีหน้าก็จะอายุ 50 ปีแล้ว รู้ว่าอายุเพิ่มขึ้นทุกวัน ลูก ๆ ก็เข้ามหาวิทยาลัย เรียนพยาบาลที่หัวเฉียวไปแล้ว 1 คน คุยกันใน fb messenger ตลอด รู้สึกอบอุ่นดี ปีหน้านี้หลังจากทุกคนไปเข้ามหาวิทยาลัยแล้ว ชีวิตจะเป็นอย่างไรบ้างนะ แอบเป็นห่วงเหมือนกัน หลังจากปีที่ผ่านมา ผมลาออกจากงานมาดูแลคุณแม่ ส่วนภรรยาก็อยู่ดูแลลูก กับคุณตา เพราะคุณแม่ความจำเสื่อมจำลูกไม่ได้ และมีปัญหาทางจิตชัดเจน แล้วต่อไปจะทำอย่างไรกับชีวิตครอบครัวนะ เป็นอะไรที่ยังมองอนาคตได้ไม่ชัดเจน ต้องปล่อยให้เวลาพาไป คิดถึงทุกคนนะ ก็ปล่อยโฮบ้างเพื่อระบาย อะไรทำนองนั้น